Lie f desverdriet.info

Brief 101111
Mijn verhaal


Hallo allemaal,

Hierbij wil ik mijn verhaal vertellen over mijn grote liefde. Ikzelf ben 20 jaar. Het is allemaal begonnen toen ik 18 jaar was.
Ik had zelf al 1,5 jaar een vriendje, alles liep eigenlijk perfect tussen ons en ik had geen nood aan iemand anders, ik heb mij altijd voorgenomen dat ik nooit zou vreemd gaan, toch bleek ik mijzelf niet goed te kennen vrees ik.
Een oude kennis van mij sprak mij eens aan op facebook, ik had hem een paar weken ervoor nog gezien in de auto, ik kon hem eigenlijk helemaal niet goed, alleen van vroeger op msn, ik praatte daar af en toe met hem.
Hij sprak mij aan op facebook en zei dat ik '' wel eens iets mocht zeggen als hij voorbij reed met de auto "
We hebben toen een beetje gesproken en gelachen.
Een paar dagen later vroeg hij mijn nr, normaal gesproken zou ik nooit mijn nr geven maar ik dacht " waarom ook niet hè "
De volgende dag kreeg ik direct een smsje van hem, ik heb hem toen gezegd dat mijn vriend het niet zou fijn vinden als een jongen mij zou sturen, wat vrij normaal is.

Mijn relatie zat op dat moment een beetje in een dip, mijn vriend had ander werk en moest veel werken waardoor ik vaak alleen zat.
Op de een of andere manier voelde ik me toch aangetrokken tot die persoon, ik zal hem "J." noemen.
Van het een komt het ander en op het laatste zaten we elke dag op msn met elkaar te praten, ik merkte ook aan mijn eigen dat ik echt wel genoot van zijn aandacht.
Ik begon echt wel steeds meer van zijn aandacht te genieten en we smsten elkaar ook elke dag, hij vroeg meermaals voor met mij af te spreken en ik begon hem zo leuk te vinden dat we dat ook gedaan hebben.

Tegen mijn vriend heb ik toen gelogen dat ik met een vriendin naar de cinema was, iets wat ik mezelf altijd beloofd had nooit te doen : Zo liegen tegen mijn vriend.
Op het moment dat hij bij mn huis stopte met zijn auto en ik instapte voelde ik me even mijzelf niet meer, de rit naar zijn huis toe was ik totaal stil, terwijl ik normaal gesproken een vlotte babbelaar ben.
Ik voelde mij zo anders bij hem, zo aangetrokken.
Eenmaal bij zijn thuis aangekomen vond ik het heerlijk , ik vond het zo leuk en spannend hem te leren kennen.
Diezelfde avond hebben we nog met elkaar gekust en sex gehad. (Normaal gesproken ben ik ook niet zo een snel type als het op sex aankomt, maar bij hem dus wel )
We hadden gewoonweg een geweldige avond.
Toen ik thuis gekomen was, voelde ik me nog steeds heerlijk, verliefd, zo blij als een klein kind.

We hebben toen nog een paar keer afgesproken en het bleef zo goed gaan tussen ons, maar omdat ik zelf een vriend had en het niet wou gedaan maken voor '' een scharrel '' ( dat dacht ik toen ) kwamen er ruzies tussen ons, hij had gevoelens voor mij en wou mij voor zijn eigen hebben.
Ik hem duidelijk gemaakt dat dat nooit zou gebeuren en dat ik bij mijn vriend zou blijven.
We hebben toen afgesproken dat we mekaar met rust zouden laten en zo gezegd zo gedaan.
Nuja toch bijna dan, na 1 week waren we weer met elkaar aan het sturen en het begon op te vallen dat we eigenlijk toch niet zonder mekaar konden.

En vanaf toen is het pas fatsoenlijk begonnen, de miserie.
Op 1 jaar tijd is er toen heel veel gebeurd, mijn relatie was stopgezet, ik sprak nog steeds met J. af.
Toen begonnen ook zijn slechte kanten van hem naar boven te komen: Hij had mij alleen nodig wanneer hij dat wou, hij behandelde mij vaak respectloos en als ik iets deed wat hem niet aanstond dan werd ik compleet genegeerd, 4 weken werd er niet gesproken met mij, niet naar mij terug gesmst en ik word overal geblokkeerd op internet waar het maar kon.
Omdat ik zo gevoelens voor hem heb kon ik hem niet met rust laten, hij mij vaak ook niet, dan spraken we af, geweldige avond en dan opeens hoorde ik weer niets meer van hem.

Conclusie van mijn verhaal : het is nu al 3 jaar van dat, dan smsen we weer wel, dan weer ruzie en spreken we 4 weken niet met mekaar, dan weer wel/niet/wel/niet.
Het is een lopend spelletje tussen ons.
We hebben elkaar al vaak verweten dat we nooit meer tegen elkaar zouden spreken, maar ik denk dat het nu wel defnitief is.
We hebben laatst weer ruzie gehad en hij smst niet meer terug, reageert nergens meer op. Niets gewoon!
Mijn probleem is dat ik helemaal stikverliefd op hem ben, ik stalk hem met berichten, ik probeer overal te zijn waar dat hij naartoe gaat (wat nogal moeilijk gaat omdat hij enkel in het weekend in Limburg is en door de week in West-vlaanderen werkt )
Dat maakt het voor mij nog extra moeilijk, dat ik hem niet tegenkom om te zien hoe hij reageert op mij want dit is ook telkens anders.
Ik heb al hele gekke dingen door hem gedaan, dingen die ik van mijn eigen niet verwacht dat ik zou doen door verliefdheid.
Ik maak nep-emailadressen aan voor met hem te spreken, ik laat vriendinnen hem op facebook toe voegen zodat ik kan zien wat hij doet ( ik sta overal geblokkeerd waar maar te denken staat ) , ik sms hem constant ( zonder enige reactie ) , ik rij telkens voorbij zijn huis in't weekend.
Allemaal van die gekke stalkerige dingen.

Het meeste is nog die pijn, die psychische pijn door elke dag aan hem te denken , elk uur aan hem te denken, elk uur mijzelf redenen en oplossingen geven waarom het toch nooit zal lukken tussen ons , mijzelf moed inspreken om er proberen over te gaan, de dagen aftellen dat ik hem geen berichten meer stuur. Ik probeer zoveel mogelijk afleiding te zoeken en met vriendinnen weg te gaan , zodra ik thuis ben denk ik eraan en dan kan ik soms gewoonweg niet meer..
Als ik hem ook zie of tegenkom ben ik mezelf niet meer , ik krijg een raar gevoel in mijn buik en het is net alsof god voor mij staat, niets of niemand is zo belangrijk voor mij als hij, er mogen miljoenen erge dingen gebeuren, als hij smst dan staat de wereld eventjes voor mij stil.

Ik zou de wereld omkeren voor hem, alles zou ik doen.
Ik zou zo graag van dit gevoel afwillen.. van deze dagelijkse pijn.

Brief 021111
Gedwongen keus


Waar moet ik beginnen? Het feit dat ik intens van je gehouden heb en nog steeds intens van je houd maar op de verkeerde manier.

Dat mijn liefde voor jou door het 25 jaar zorgen voor je is omgeslagen in een onvoorwaardelijke moederliefde. Dat het zo veel pijn doet dat ik niet meer met je kan leven terwijl ik je zoveel goeds wens. Zo graag wil dat je gelukkig zult zijn. Dat ik een ontzettend lieve trouwe man heb verlaten omdat ik dood ging van binnen. Waar moet ik beginnen?

Zal ik vertellen over onze liefde op het eerste gezicht? Hoe knap ik je vond en nog steeds vind. Onze liefde voor dieren die we delen en de zachtheid van jou naar dieren waar ik zo van houd. Je humor en het lachen wat we samen kunnen.
Maar om mijn vertrek te verklaren moet ik vertellen over de schaduwzijde van onze relatie. Hoe jij een stempel kan drukken op de sfeer. Hoe moeilijk je soms bent en negatief. Hoe driftig je kunt zijn. En vooral hoe ontzettend je leunde op mij. Ik die altijd de kar moest trekken, alles regelen en weinig steun van je kreeg in moeilijke tijden. Ik werd als een boom die totaal scheef groeide en daardoor een gedwongen keus moest maken. Het was ontwortelen en deels afsterven of kiezen voor leven. Ik koos voor leven. Ik kon het niet meer opbrengen om in een zorgrol te zitten. Ik was meer moeder dan vrouw. Ik ging dood van binnen en ik kon niets anders doen dan kiezen voor een eigen leven zonder jou.

Therapie? Nee voor ons geen therapie omdat jij niet bij machte bent om te veranderen. Hoe graag ik ook zou willen ik kan jou niet genezen van je Asperger syndroom. Ik kan je niet leren voelen. Emoties tonen op de juiste momenten of aanvoelen dat ik een knuffel nodig heb. Ik kan jou niet leren mij echt te missen. Als er een therapie had bestaan of een pil die jou dit had kunnen leren was ik nooit bij je weggegaan. Maar die bestaat niet en ik ben als een droge plant in de woestijn die gilt om water. Dat is de grote tragedie van onze liefde. Jij kan mij niet geven wat ik nodig heb en ik kan niet meer leven met jou daardoor. God weet dat ik het geprobeerd heb, zo ontzettend lang geprobeerd heb. En nu heb ik de handdoek in de ring gegooid. Ik kon dit niet fixen.

Ik heb me zo aangepast door de jaren heen dat ik zelf alles weer opnieuw moet leren. Wat vind ik ook alweer leuk en wat vind ik mooie kleuren in huis? Op dit moment ben ik 4 maanden bij je weg en ik ben nog zo intens verdrietig. Ik huil nog bijna iedere dag.

Steeds weer probeer ik te achterhalen waarom ik zo verdrietig ben. Wil ik je terug? Nee ik moet eerlijk zeggen van niet. Wil ik mijn stille saaie leven terug dat ik had? Nee mijn leven is nu al veel leuker. Maar toch heb ik een gebroken hart en ben ik in de rouw om het feit dat het niet gelukt is. Ik ervaar een intens verlies en ben er stuk van. Als ik jou zie dan ben ik weer dagen van streek. Ik weet dat ik een goed besluit heb genomen. Dat voel ik in alle vezels van mijn lijf maar de prijs is intens hoog. En het meest pijnlijke is denk ik dat het geen echte vrije keus is geweest. Het was een gedwongen keus tussen van binnen sterven of eindelijk zelf weer gaan voelen en leven. Eigenlijk zo niemand zo'n keus moeten maken want het is gewoon niet eerlijk. Mijn leven is stuk en ik probeer nu de brokstukken te lijmen tot een nieuw geheel. Ik weet dat het mij gaat lukken maar er zal veel tijd voor nodig zijn. En tijd duurt zo lang.

Ik zal altijd van je blijven houden en ik hoop dat ik altijd een rol in je leven mag blijven spelen maar nu aan de zijlijn. Het ga je goed mijn liefste, het ga je zo ontzettend goed.

Carmen

Brief 271011
Relatie met getrouwde vrouw


Beste Roel,

Ik zal schrijven onder mijn echte voornaam , maar zal valse gebruiken voor de vrouw in kwestie.
Mijn naam is Henny en heb een relatie gehad met een getrouwde vrouw. Ik zal haar voor het gemak Maartje noemen.

Ik heb Maartje begin 2010 leren kennen op een nieuwjaarsparty en hebben vluchtig met elkaar gesproken wat gewoon gezelligheid was.
Ik was toen nog getrouwd maar zat al langere tijd niet goed meer en was eigenlijk al bezig om te gaan scheiden.
Ik heb een dochter waar het niet goed mee ging . Uit mijn eerste huwelijk , ben 2 keer getrouwd geweest.
Mijn dochter kon niet zo goed met mijn 2de vrouw overweg en dat heb ik altijd een groot struikelblok gevonden, maar ze woonde bij mijn ex vrouw en als ze kwam was het voor een paar daagjes was dat geen probleem. Maar ze ontspoorde en ik had het niet door.
Ging op kamers wonen en ging niet goed , en ik zag me genoodzaakt haar op te vangen wat ik graag deed. Maar thuis bij mij was dat een probleem , we woonden in een klein flatje en mijn vrouw had ook al 2 kinderen en de boel was vol dus moest ze op de bank slapen wat niet goed is natuurlijk.

Ik ben toen tijdelijk met mijn dochter bij mijn zus ingetrokken en was erg druk met het regelen van de zaakjes van mijn dochter, schulden saneren en ze had/heeft een drugsprobleem.
Ik voelde en merkte toen ik eenmaal weg was bij mijn vrouw dat ik niet meer terug wilde. Eigenlijk wist ik dat al maar de gedwongen scheiding zorgde ervoor dat ik definitief de knoop doorhakte en meldde dat aan mijn vrouw.

Ik had dat net allemaal in gang gezet toen ik een mailtje van Maartje kreeg die vroeg hoe het met me ging en ik moest eerst even stiekum denken wie dat ook alweer was. Was dus totaal niet met haar bezig , maar ik had behoefte aan een luisterend oor .
En we gingen meer mailen. Ik vertelde haar van mijn dochter en dat ik
bezig was met scheiding en bij mijn zuster inwoonde .
Maartje bleek een heel goed oor voor me te hebben en was begrijpend, leefde mee en was super lief . En hielp meedenken en gaf raad enz.

Maartje is getrouwd, heeft 2 kinderen en is 11 jaar jonger dan ik . Ik ben 48 jaar . We gingen ook over haar praten en ze verklapte me onder een diepe zucht dat het in haar huwelijk ook niet goed ging wegens ondermeer de houding van haar man naar hun oudste zoon.

Hij wist zich destijds niet goed raad en deed dus maar niets.
Inmiddels doet hij zijn uiterste best maar heeft veel kapot gemaakt bij Maartje en zijn liefde komt nog maar moeilijk aan bij haar. Wij voelden inmiddels een goede klik naar elkaar en onze gesprekken werden intiemer en ging steeds dieper.
Ik denk dat ik alleen al door onze smsen (we hadden inmiddels allang onze telnummers uitgewisseld) stiekum al een beetje verliefd op haar geworden was.

We wisselden soms wel meer dan 50 smsjes per dag , had zelfs mijn telabonnement er voor aangepast , en we gingen voor het eerst afspreken om wat te drinken. Dat was op een middag dat haar kids op school waren en haar man werken.
Ik heb op mijn werk 2 middagen dat ik vroeg klaar ben, dus dat kon goed.Het was meteen liefde . Hoewel ze zenuwachtig was merkte ik dat niet meteen, was het zelf ook natuurlijk.We hebben meteen gezoend en wat meer.

Ik was in de wolken, en meteen tot over mijn oren verliefd . Maar dat zei ik haar toen nog niet, want merkte dat bij haar nog niet echt. We smsten van 's morgens vroeg tot 's avonds laat en er volgden nog talloze afspraakjes. Waarop we samen de liefde bedreven.
Dat was hemels: in de buitenlucht, de duinen en ik had zelfs een tentje in de auto die we ergens opzetten om heerlijk samen te zijn.

Zij had inmiddels ook toegegeven verliefd op mij te zijn en het is een paar maanden geweldig geweest . Ze nodigde mij uit bij haar thuis om eens te komen eten en dat leek mij niet zo n goed plan, Ik bedoel als vriend haar gezin binnen gaan leek me toch wel raar naar haar man toe , maar dat werd gemakkelijk weggewuifd en ze zei dat dat bij hun heel gewoon was .
Verliefd als ik was liet ik me gemakkelijk overhalen, en zo leerde ik ook haar man kennen en haar kinderen. Ik ben zelfs op hun vakantieadres geweest voor een paar dagen en was ook super, waarin we samen nog even zijn weggeweest 's avonds de duinen in..

Maar toen begon er ook wat te veranderen , ze werd wat stiller en merkte dat het haar begon dwars te zitten.
Het schuldgevoel begon de overhand te krijgen, en ze gaf aan als gewone vrienden door te willen gaan. Geen sex meer. Maar dat kon ik niet. Misschien egoistisch, maar ik voelde zoooveel meer dat ik het idee om naast haar op de bank te zitten in de wetenschap dat ik haar niet meer aan mocht raken, intiem dan, niet kon verdragen.

Ik weet nog goed wanneer ze dat zei.
Ik moest de volgende dag naar een verjaardag van mijn zuster en kon daar alleen maar huilen, zo erg had ik het te pakken. Ik besloot om het kontakt dan maar helemaal te verbreken om er overheen te komen , maar dat ging niet lang goed.
Zowel Maartje als ik hadden het er moeilijk mee en na een week of 2 gingen we toch weer smsen. En van het 1 kwam het ander en binnen de kortste keren lagen we weer in elkaars armen.

Dat ging dan weer een paar weken en toen kwam het weer. Weer moeilijk en weer kontakt verbroken. Ik heb geprobeerd - uit frustratie denk ik - iets met een andere vrouw te proberen maar dat was kansloos. Ik merkte dat Maartje dat niet zo prettig vond, maar ze gunde me het beste. Het zat haar niet lekker en we kwamen weer bij elkaar.

Ik had scharrel met een vrouw , maar zou eerste kerstdag bij Maartje eten. Dat was grandioos.
We konden niet van elkaar afblijven en namen grote risico's door aan elkaar te zitten als niemand keek. De dag erop heb ik mijn verkering uitgemaakt en een dag later deed Maartje hetzelfde. Weer stortte mijn wereld in. Het leek wel alsof ze er op wachtte.

Elke keer ga ik weer door de hel.
Ze heeft nooit gezegd dat ze haar gezin zal verlaten en ik heb haar dat ook nooit gevraagd om voor mij te doen. Ik heb haar man leren kennen en haar kinderen die geweldig zijn en ook inmiddels gek op mij zijn. Ik kan oprecht zeggen dat ik van ze hou.
Ik zou ze ook niet graag verdriet aan doen natuurlijk , maar heeeel stiekum hoop je toch dat ze uiteindelijk voor mij zou gaan. Maar alle komplicaties die daar bij komen kijken: eigen huis,de kinderen,de familie.
Ze moet er niet aan denken. Ik kan haar goed begrijpen. We hebben het wel eens over kinderen gehad samen. Ze is een super liefhebbende moeder en haar kids zijn haar alles. Ze zijn ook geweldig , maar de echte liefde naar haar man is al een poosje voorbij.

Hoewel ze zegt dat het weer beter gaat tussen hen , maar dat zei ze vrij snel nadat we wat begonnen Wellicht dat het beter gaat juist door ons. Schuldgevoel zal je wel toleranter maken, want je bent fout natuurlijk.
Ze zegt wel dat ze niet meer van hem houdt, maar hem wel graag mag.
Het gekke is, nu ik hem ken , dat ik hem ook wel mag , tis zeker geen nare man , maar het is ook geen prater. Dat aan en uit tussen ons heeft zich wel, nou ik weet niet precies , maar denk wel een keer of 8 of negen herhaald , en elke keer voelt het anders en is het de laatste keer..en dan weer...
Elke keer ga ik weer door de hel , tot wanhoop aan toe.
Het is nu weer uit en ik heb weer het kontakt verbroken. Ik hoop dat ik de kracht heb om het nu los te laten. Ik hou steeds haar kinderen in mijn gedachte; Om niet de knuppel in het hoenderhok te gooien en naar haar man te stappen , want dan ben ik er zeker van dat ik het wel los moet laten.
Want ik kan me dan daar nooit meer vertonen. Maar dat maakt zoveel kapot..dat kan ik dan ook weer niet..maar hoeveel kan een mens hebben?

Ze is voor mij de mooiste en liefste ter wereld. Als er iets gebeurd, een smsje of mailtje, ga ik weer voor de bijl. Zij ook ben ik bang.

Hoewel ze deze laatste weken wel erg koel is geweest. Ze heeft me een hoop pijn gedaan, ontlopen, koel in sms.
Ik moest het er uittrekken voor ze toegaf weer enorm met schuldgevoel te zitten.
Hoewel ik het nu voel aankomen als er wat dwars zit , is het toch steeds weer een enorme klap. En toch , ben ik beter af zonder haar.
Ik zou mijn leven voor haar geven., Ik ben bijna 50,maar heb zoiets nog nooit meegemaakt.
Ik ben er vol gas voor gegaan , maar ik weet nu pas wat een pijn liefdesverdriet is. Ook in mijn huwelijken heb ik nooit zoveel pijn gevoeld.
Ze is the love of my life. Ik heb het gevoel dat ik nooit meer verliefd kan worden op een ander. En vrijgezel blijf , maar hoop dat ik daar anders over denk als het gesleten is. Maar of dit overgaat...het is me nog niet gelukt.

Maar het voelt goed om het van me af te schrijven.

hartelijke groeten..Henny

PS als iemand er over wil praten dan mag je mijn mail adres geven.

Brief 251011
De vis


Ik ben net als jij, meegesleurd in een grote oceaan. Tezamen, om vervolgens weer alleen te zijn. Onwennig, maar toch sterk, al met een litteken van iemand die je probeert te vangen.

Ik ben een vis een persoon vol emoties en vol liefde. Zo veel liefde om te geven, maar jij wilde het niet. Ik ben gehard door de tijd en de breuk, maar van binnen ben ik zo eenzaam. Ik wil jouw armen om me heen, jouw lippen op de mijne en jouw stem in mijn gedachten.

Ik heb het zelf gestopt voor het te erg werd en daarom blijft de vraag altijd spoken. Toch was jij diegene die ons kapot heeft gemaakt.

Ons.. ons.. was er wel een ons?
Niets was zeker en nooit zal er iets zeker zijn. Ik ken de wereld en ben uit mijn sprookje gestapt, toch wil ik niets liever dan teruggaan. Het zou echter niet hetzelfde zijn.

Nu hoeft het niet meer, ik heb er geen behoefte aan. Ik heb er wel behoefte aan, maar zorg dat mijn geest sterker is dan mijn lichaam.
Ik ben die vis die wegzwemt van de school, ik ben die vis die na ontsnapping weer terugspringt in de zee en ik ben die vis die gehavend maar zelfverzekerd op zoek gaat naar waar zij hoort.

Een vis huilt niet, die heeft een oceaan van tranen om in te zwemmen.

JennyS

Brief 260911
Heb ik hem in de steek gelaten?


Ik ben uit een relatie gestapt na 6 jaar. Door veel problemen met mijn vriend kon ik het niet meer opbrengen, om daarmee door te gaan.

We wonen niet samen, we zijn eigenlijk overburen.in het begin van de relatie de eerste 3 jaar liep alles wel goed, alleen mijn ouders en mijn zoon stonden daar niet achter, mischien door cultuurverschil. Hij is moslim.

Ook geen makkelijke man, nee. Maar het was een man die altijd om mij dacht, nam leuke dingen mee, of deed dingen voor mij in huis. We hebben veel samen gedaan.

Tot hij in 2008 kanker kreeg. Daar is hij gelukkig goed van genezen en ik heb hem zo goed mogelijk hier mee geholpen. Was wel moeilijk voor mij, want zelf kon ik ook nietzbij zoveel mensen mijn verhaal kwijt. Ik had ook geen contact meer met mijn ouders en zoon. Al 6 jaar niet.

Mijn wereldje was niet zo groot.Mijn vriend is na zijn ziekte erg veranderd, werd afgekeurd, en kwam in de wia.Hij maakte schulden en gokte. Met het gevolg dat hij veel met incassobureaus te maken kreeg. Huurschulden, boetes, ziekenfonds, enz. Ik ben met hem veel naar deze instanties geweest om maar weer een betalingsregeling te treffen. Het ging dan weer een tijdje goed en dan begon hij weer. Nog verder in de schulden.

Ik liet de moed zakken. En trok mij terug. was teleurgesteld. Ik ondernam de laatste 6-7 maanden niets meer met hem om iets leuks te doen.Kwam ook niet meer bij hem thuis en at daar ook niet meer. Slapen deed ik er ook niet meer, sliep liever in mijn eigen huis.Hij kwam wel elke dag bij mij, maar van zijn kant wou hij wel , maar ik zei overal nee op. Bij elkaar slapen nee, stad in, nee, winkelen nee, samen eten nee, ga zo maar door.

Tot vorige maand kwam hij langs en vertelde hij dat ie terug ging naar Tunesie. Hij had zijn woning opgezegd, en zei dat ik hem in de steek had gelaten.Hij zag het hier niet meer zitten. NU zit ik met de vraag: heb ik hem in de steek gelaten? zit met schuldgevoel, had ik meer mijn best moeten doen.

Ik blijf achter, en kijk nu naar een leeg huis waar hij ooit heeft gewoond. Ben er kapot van. Hij vond wel dat we met elkaar contact moesten houden en bellen. En ook dat ik naar hem toe moest gaan om vakantie te houden, Ook als het daar niet zou lukken dat hij dan weer bij mij terug kon komen.Hij wil in Tunesie zijn problemen oplossen, maar bellen kan hij niet meer. Ik heb een ander telefoonnummer genomen.

Mischien niet leuk maar hij is weggegaan, en hoe lang moet ik dan wachten, wat voor problemen hoor ik weer over de telefoon? Het is zwaar, maar ik heb me vaak weggecijferd in deze relatie.
Nu moet ik toch echt aan mij zelf gaan denken. Maar ik mis hem enorm en er gaat geen dag voorbij of ik denk wel aan hem. Wat heb ik veel verdriet, 5 kilo kwijt in 3 weken. Bah, wat een eenzaamheid.

Ik heb wel een paar mensen met wie ik goed contact heb, maar kom ik thuis, dan staat de woning aan de overkant nog steeds leeg.

Net zo leeg als mijn hart.

Joke
Amsterdam





Brief 200911
Brief bij wraakverhaal "Afscheidsbrief van wraak"


Beste Roel,

Via via ben ik op jullie supergave website terecht gekomen. Geweldig dat deze site er is!!
Er staan veel herkenbare verhalen op en ik denk dat iedereen met een gebroken hart en een gekneusde ziel hier veel steun uit kan putten.

Ik heb lang nagedacht of ik mijn verhaal wilde opschrijven. Want na 10 lange jaren heeft het een ex-geliefde behaagd weer contact
met mij op te nemen. En na 10 jaar haalt deze man nog zo enorm veel woede in mij naar boven dat ik hem een definitieve afscheidsbrief heb geschreven.
Inderdaad: de bijgevoegde brief. Er staan veel wraakelementen in, die ik echter niet ten uitvoer heb gebracht.
Maar ik weet dat deze brief bij hem is ingeslagen als een bom. Met name vanwege de allerlaatste zinnen. Daarmee neem ik de grootste wraak op hem!

Ik laat het aan jou/jullie over in welke rubriek jullie deze brief willen plaatsen. Dat is mij om het even, als ie maar door zoveel mogelijk bezoekers van jullie site gelezen wordt!
Zodat iedereen kan ervaren hoe je zelfs na 10 jaar en na zo onderuit te zijn gegaan door een valse liefde, weer op kunt krabbelen, en hoe je, op heel subtiele wijze, je ook kunt wreken...

Met veel lieve groeten,

Monique




Brief 150911
Boek helpt


Beste Roel van Duijn,

Mijn naam is Suzan. En ik heb het geluk dat ik in oktober nog maar net 21 mag worden. Ik ben dus nog jong. En toch heb ik, al zeg ik het zelf, het nodige mogen mee maken. Ik heb dat mogen mee maken, waardoor ik nu een e-mail stuur. Een e-mail waar ik goed over
nagedacht heb.
Helaas is vorige maand mijn relatie na vijf jaar stuk gegaan. Iets waar ik super kapot van was en stiekem nog steeds ben. In de eerste week dat ik alleen was kreeg ik het boek van mijn zus. ,,Hier, dit zal jou wel helpen" had ze mij gezegd. En inderdaad, het heeft me in zekere zin geholpen. Het boek heeft mij, door de verschillende verhalen, laten in zien dat ik niet de enigste ben die de dingen doet omdat die pijn heeft. En in veel verhalen herkende ik mezelf ook.
In de eerste weken van mijn 'liefdesverdriet' had ik er het heel moeilijk mee. Ik heb elke seconden voor hem gevochten, ik schreef elke avond brieven naar hem. Brieven die hij nooit gelezen heeft, maar voor mij was het een soort bevrijding. Op een avond heb ik hem gebeld. En helaas liep dat alleen maar meer uit de hand. Hij heeft me toen erg duidelijk gemaakt dat hij absoluut niet verder wilt.

En toen is er bij mij een knop omgegaan, tenminste dat dacht ik.
Langzaam raakte ik weer in contact met een andere jongen. Drie dagen voor ik die andere jongen zou ontmoeten heb ik de laatste regels van het boek gelezen. Ik heb veel getwijfeld of ik wel moest afspreken met hem. Het is immers nog maar zo kort geleden.

Maargoed, ik kende deze jongen al een langere tijd, onze toekomst dromen kwamen eng genoeg geweldig overeen. En ik dacht opeens de man gevonden te hebben die ik nodig had.
Helaas bleek dat wel anders toen wij gister avond onze date hadden. En nu zit ik hier. Met zes prachtige rozen die hij me gegeven heeft, met een hele fijne avond die hij me gegeven heeft, met een jongen wie ik zijn gedachten op hol heb doen slaan, maar ook met een verschrikkelijk gevoel van binnen. Ik ben er dus duidelijk nog echt niet klaar mee.
Ik weet nu dat ik nog helemaal niet klaar ben voor deze weg. Maar ik hoop hem ooit wel weer te kunnen nemen. De weg van de liefde. Maar ik realiseer me nu wel dat ik eerst mijn eigen op orde moet krijgen. Ik ben er kapot van. En waarschijnlijk blijf ik dat ook nog wel. Het rottige is dat ik nu alleen nog wel een andere jongen moet gaan vertellen dat ik er echt niet klaar voor ben, terwijl hij echt alles, maar dan ook alles voor mij overheeft.

Op dit moment ben ik er echt niet klaar voor. En ik voel me diep teleurgesteld, alleen en erg rot. Diep van binnen weet ik wat er fout is gegaan in de relatie die ik had. En ik weet dat, dat op te lossen was. Maar hij heeft al die weken nadat het afgelopen was zich alleen maar meer afgesloten. En nooit willen luisteren naar dat gene wat ik te vertellen had. En het ergste van allemaal, hij heeft het nooit willen oplossen. Ik mis dat wat wij samen hadden, dat wat wij nog van plan waren te doen gaan doen. En dat is allemaal over, helaas.

Ik wil jou in ieder geval bedanken voor het boek. Het zal niet alleen mij helpen, maar vast nog heel veel andere mensen die in dezelfde situatie als mij zitten. Het boek heeft mij wel doen in zien dat ik niet de enigste ben. Het heeft mij helpen verklaren waarom ik sommigen dingen doe en dat ik ook vooral niet de enigste ben die dat doet.
Ik realiseer me, dat wat er gebeurd is bij mij, nog maar kort geleden is. En ik dacht eroverheen te zijn, maar nu weet ik, dat ben ik nog lang niet.

Dankjewel voor het boek en de steun die het mij gegeven heeft,

Suzan

Brief 200711
Verrast door gevolgen van overspel


In een van de artkelen op de site stond nl. i.v.m. vreemdgaan het volgende:

==Neem bezinningsmomenten waarin je beseft dat de liefde eindig is en dat die ander je kan bedriegen. Je hoeft daar niet voortdurend mee bezig te zijn, er af en toe bij stilstaan is voldoende. Je brein weegt dan onbewust af of je zo’n situatie zal accepteren of niet. Zodra het dan werkelijk gebeurt, zal dat proces worden geactiveerd en neem je de beslissing waar je jezelf al die tijd op hebt voorbereid."

Liefdesverdrietconsulent Roel van Duijn denkt hier anders over. ==
Precies. Ik ook.

En sterker: Je hebt bij zelf niet in de gaten dat, ondanks dat je "reserves" in de liefdesverhouding inbouwt, je meer hecht dan je kunt controleren. Des te verrassender en pijnlijker is het als je toch bedrogen wordt. Voordeel is dat nu duidelijk is waar je staat in de verhouding, DAT je inderdaad toch echt van iemand ben gaan houden.

Kern van de zaak was in deze dat ik, ondanks dat we beiden niet verliefd waren, maar heel blij met elkaar en we een LAT relatie, met veel museum/terrassen bezoek en leuke vakanties enzo, onderhielden met aardig bewust niet al te veel binding, ik werd verrast dat overspel zo'n inpact heeft. Ook na 6 jaar relatie. En me deed beseffen hoe groot de liefde tegen wil en dank was gegroeid en dat van de weeromstuit ik achteraf ook nog verliefd ben geworden!

Tegelijkertijd af en toe contact met een evt toekomstige partner doet niks aan zulk verdriet af. Doet je, mij tenminste, alleen maar realiseren wat je allemaal wel met je (ex?) geliefde zou willen doen en daar niet aan moet denken dat met de nieuwe vriend in spe te doen.

Momenteel zit ik dus nog midden in een wat ingewikkelde affaire. Zoals het nu eruit ziet vorder ik gestadig in het groeiproces (au, au) en verkennen mijn geliefde nr één en ik elkaar volgende week weer voorzichtig wat onze mogelijkheden zijn om de draad weer op te pakken. Waarbij ik tegenover hem totaal met de billen bloot ben gegaan, figuurlijk dan. De 3 maanden time-out die we op mijn voorstel hadden afgesproken kon ik niet aan, duurde te lang.
Pijn, verdriet, slecht slapen, knoop in mijn buik en grandioos afvallen, dat heb ik toch. Elkaar helemaal niet meer zien maar toch een beetje feeling doet misschien toch meer goed.

We zullen zien.
Dat overkwam mij, een 63 1/2 jarige vrouw.

Lieve groeten,
Cathrien

Brief 270311
Wat als?
Brief van een meisje met een vriendin en een ...


Al twee jaar zit ik met dit in mijn hoofd.
Nadat ik net wakker werd met een droom over hem, besloot ik toch maar wat op te zoeken op het internet.
Ik kwam deze site tegen en zag wat andere verhalen staan.
Ik besloot toch maar mijn verhaal te delen wat ik dacht dat ik al los had gelaten.
Ik ben net 21 Jaar geworden.
In mijn leven ben ik veel jongens tegen gekomen.
Maar ik ben nooit iemand geweest wiens hart snel gestolen wordt .
Toen ik 15 was raakte ik even verliefd maar dat was snel over.
Als ik om mij heen keek waren meisjes van mijn leeftijd om de haver klap verliefd.
Ik niet.
Ik heb wel vaker een vriendje gehad voor "hem"
Maar dat was allemaal zo onecht en ik hechtte mij nooit aan jongens.
Ik vond dat nooit echt belangrijk.
En ja hoor...hier komt het , toen kwam "zij" in mn leven.
Iemand waar ik nooit om mee zou gaan.
In mn klas zat ze toen.
Mn beste vriendin werd het.
Nooit problemen met dr gehad.
Tot we wat jaartjes ouder werden.
Haar ma was nogal gestoord.
Die mocht mij ook niet.
De rest van haar broertjes en zusjes vooral waren ook al een beetje als het ware door gedraaid.
Toch bleef ik met haar omgaan.
We waren zo close..dat we niet van elkaar af te scheiden waren.

Mijn beste vriendin
We waren als vrienden echt gek op elkaar...
Spraken elkaar elke dag, zagen elkaar bijna elke dag.
Sinds zij in mijn leven kwam,.... leek het net of al mijn relaties verbraken.
Meestal om haar of door haar.
Achteraf kreeg ik vaak genoeg te horen van; Laat haar nou is gaan, ze is een jaloers meisje niets voor jou.
Maar ja ik was te eigenwijs en zag niet wat de buitenwereld zag.
Voor mij was zij mijn beste vriendin.
Ze leerde me toen ook dat vrienden voor vriendjes kwamen.
Dat heb ik altijd meegenomen.
Als ik al een jongen kende en niet veel aandacht aan haar besteedde, hadden we de grootste oorlog.
Toen waren we nog jonger.
Ze kwam op mijn school, omdat ze bij haar vader ging wonen.
Uiteindelijk gingen we naar een nieuwe school en zaten we niet meer bij elkaar in de klas maar wel op school.
Het was nog steeds t zelfde ik en zij altijd en overal...
Andere vrienden zag ik ook niet meer staan.
En het boeide mij ook niet wat een ander over dr zei want in mijn ogen was zij tenslotte mijn beste vriendin.
Op een dag ik meende dat ik rond de 17 of net 18 jaar was.
Ontmoette ik een jongen.
De vonk sprong gelijk over.
En het leek net ee n droomprins.
Ja echt hoor , echt een jongen waar ik altijd van droomde.
Nou ik en hij gingen vaak wat met elkaar doen.
Vaak afspreken...nooit was ik ZO in de wolken van iemand.
Alleen vond ik hem wel een apart persoon, ik heb altijd wat met mensen kennis gehad en had mensen ook snel door.
Hij was ook altijd heel gesloten.
En tja stille water diepe gronden is het niet?
Hij woonde toch een heel end van mij weg.
Met de trein reisde ik toch altijd een dik uurtje.
Per toeval moest hij vlak bij mijn school komen werken.
Hij werkte altijd op verschillende plaatsten hij was een soort van electricien.
Het was bijna tegenover mijn school.
Like it was meant to be.
Nou blijer kon ik niet zijn.
Ik ging elke dag langs en we zagen elkaar elke dag.
Ik zie het nog helemaal voor me nu ik erover praat.
Altijd pech gehad met jongens.
Nooit zag ik het zitten en was snel uitgekeken.
Maar op hem... nee hoor.
Totdat..
Ik altijd in de klas over hem sprak... en ja... ze was toch mn beste vriendin.
Ik vertelde haar alle - e - es.. dus tja..
Aangezien ik zo verliefd was... vertelde ik haar over deze leuke jongen.
Met mijn domme hoofd zei ik ook dat hij tegenover mijn school werkte.
Al zeg ik het zelf, ik was een mooie meid. en lette op alles , alles moest perfect zitten ik moest er altijd op en top uitzien.
En helemaal niet veel make-up.
Ik lette teveel op mn lijn.
Geen pondje vet te veel!
Ik praate er zooo vaak over.
Dat ze hem wel eens wou zien.
Ik dacht er even bij na... en dacht..ach ze is toch mn beste vriendin.
Nou ik besloot dr mee te nemen en heb ik hen kennis met elkaar laten maken.
Vanaf toen leek het al of ik nou NET de verkeerde beslissing had genomen.
En ja hoor...als het verhaal klaar is.
Was dat al mijn fout geweest. Tja of niet.
Hij kwam vaker langs.

Jaloers
En mijn vriendin en hij wouden elkaars msn met elkaar uitwisselen.
Op zich vond ik het niet zo erg, want ik vertrouwde haar.
Tot dat ze een beetje aanstellerig en geheimzinning begon te doen.
Hij kwam wel eens langs.
En ik ging een vriendin van mij groeten.
Zij loopt snel verder en blijft met hem praten.
Dat vond ik al niet zo leuk.
Ik zag al dat er wat zou gaan gebeuren.
Zij zei eerst dat t een leuke jongen was.
En een paar dagen erna... kon het afkraken niet stoppen.
Net of ze jaloers was.
Maar dat was ze zeker.
Gegeven moment spraken ze elkaar wel eens.
Maar ging ze mij dat niet vertellen.
Ze wist hoe gek ik op hem was, en het leek of ze mij de grond in wou duwen.
En dat hij afknapte op mij.
Ze ging mij zeggen dat hij haarop gegeven moment savonds begon te bellen.
Steeds vaker kregen ze gesprekken.
Toen was bij mij de maat vol.
Mijn vriendin? Mijn lover?
Never.
IK deed er niet moeilijjk over en zei tegen mn vriendin: als je hem zo leuk vind moet je het gewoon zeggen.
Jij bent mijn vriendin en gaat met hem bellen.
En vroeg ze of IK jaloers was?
Nou en ja hoor.. ze ging me steeds meer afkraken bij hem...
Ik deed nogal hard to get....maar dat was natuurllijk hoe hij zich opstelde.
Mn vriendin ging er nogal pesterig over doen.
Belde hem op en maakte hem zowat gek.. hoe leuk ik hem vond, dit, dat.
Hij vond het toen niet zo leuk meer.
Zij sprak over mij en andersom.
Ik besloot het anders te doen . Ik belde hem op en zei dat hij met mijn vriendin uit moest kijken omdat ze geen goed meisje was en dat ze jaloers was.
Deze idioot belde haar dus meteen op.
Nou zo bleef dat gezeur een tijd aan de gang.
Dat ik er geen zin meer in had.
En ik begon steeds botter tegen hem te doen.
Ik vond het niet kunnen.
Ik sprak met mijn vriendin en zei tegen haar dat ze zijn nummer moest
verwijderen.
Zij bleef zeggen dat ik voor niets moeilijk deed.
En dat ik mij aanstelde en dat hij zelf achter d'r aan bleef.
Zo bleef het maar door gaan.
Tot ik bij mij zelf dacht..t is hem of haar.
En haar ken ik langer dus ik laat hem, hoe leuk ik hem ook vind.
Nou om haar... heb ik dr toen gezegd dat we beide t contact gaan verbreken zodat we beide niet meer tegen hem praten.
Nou , met een hoop gedoe heb ik mijn nichtje hem laten opbellen en laten zeggen dat hij ons met rust moest laten.
En dat door haar te doen.
Maar toevallig waar haar moeder woonde , daar werkte hij vaak als
timmerman.
Dus toen ze een keer langs dr moeder ging kwam ze hem tegen.
Aangezien ik en zij 24-7 met elkaar aan de telefoon waren
Was dat net op het moment.
Nou , zij vrolijk meepraten dat hele gesprek.
Dat vond ik ook niet echt leuk van haar en zij genoot er natuurlijk van dat ik niets meer met hem te maken wilde hebben.
Hij wou mij toen nog spreken maar ik had er geen behoefte aan.

Tijden gingen voorbij
Ik en zij hadden onze oude gewoontes weer.
Met haar had ik geen vriendje nodig.
Onze regel was altijd vriendjes komen en gaan...maar onze vriendschap blijft bstaan.
En al hadden we die ruzie, boven ons vriendschap kwam hij niet.
Maar zij dacht er kennelijk anders over.
Nou aangezien ze al tussen mij en mijn lover kwam , kon zij wel lekker verder.
Ik heb er altijd wel moeite mee gehad vooral sinds toen : verliefd worden of mij aan iemand hechten.
Ging niet zo snel of helemaal niet.
Nou ik en zij gingen weer naar de stad etc.
En op een gegeven moment sprak zij wel met wat jongens af etc.
En deed er wel geheimzinnig over.
En loog behoorlijk veel als het om een jongen ging.
Raar vond ik het altijd.
Tot het op een gegeven moment ergens verkeerd begon te gaan.
Ik en zij haalde altijd wel kattenkwaad uit.
En konden zowat alles doen om ons eigen te vermaken.
Het was nooit saai.
Tot we op een dag iets stoms hadden gedaan.
En tja toen kwamen onze ouders erachter.
Een groot probleem.
Maar toen haar ma erachter kwam, mocht ze er geen dag meer blijven waar ze was , bij dr vader.
Ze had al vaker problemen thuis bij dr pa door dr ma.
Want ze was gestoord genoeg om elke keer over iets nieuws een ruzie te stichten.
Door mn vriendin werd haar probleem ook mijn probleem.
Zelf had ik nooit wat , maar om haar was ik ook altijd gestresst.
Haar moeder wou gewoon allang al dat ze terugkwam.
Nu had ze een goeie reden om dr terug te sturen.
Want haar vader was ook niet blij met wat we gedaan hadden.

Spijt
We waren toen net 18.
Ze wou nooit meer terug omdat ze mij hier had.
Maar sinds toen mochten we niet meer met elkaar omgaan.
We hielden wel gewoon stiekem contact.
Maar toen ze bij dr ma uiteindelijk introk begon al het drama erg tot het ergste te worden.
Ik begon een hekel aan haar stad te krijgen en wilde er ook NOOIT meer naar toe.
Hij woonde er ook niet gek ver vandaan.
Ze begon steeds maar raarder te worden en we begonnen steeds heftiger ruzies te krijgen.
Tot "hij" mij uit t NIETS belde.
En uit t niets uitlegde dat hij een vriendin had maar hij spijt had.
En hij legde mij het echte verhaal uit.
Wat bleek nou; mijn vriendin was gewoon jaloers en wou gewoon tussen ons komen, ze draaide de rollen om.
Zodat ik van hem afknapte en andersom ook.
Ik heb toen een hele ruzie met haar gehad.Waarna ik zei dat ik niets meer met haar te maken wou hebben.
Dat zei ik om haar een les te leren. en te kijken of ze er wat van zou leren.
Maar in plaats daarvan , begon ze zowat door te draaien.
Het werd een klein drama tot een uit de hand gelopen drama.
Ze liet mij gegeven moment vallen ik voelde me in de steek gelaten.
Dr moeder had haar helemaal gebrainwashed hoe slecht ik was en dat ik helemaal geen goeie vriendin was.
En dat ze niet met mij om mocht gaan.
Ik was er kapot van, mijn beste vriendin werd op een zekere moment mijn grootste vijand.
Ze moest haar nummer veranderen van dr moeder.
En mocht geen contact meer.
Zij was er ook stuk van.
Maar luisterde meer naar dr gestoorde moeder.

Gek op elkaar
Een gegeven moment. was ik helemaal veranderd en was een volkomen ander persoon geworden.
Toen begonnen hij en ik langzamerhand weer de draad op te pakken.
We zagen elkaar weer na zeker een jaar.
En ik voelde me in een klap verliefder als nooit van te voren.
En toen had hij het ook.
Van het 1 kwam het ander.
Alles ging zo snel.
Ik miste mijn vriendin wel erg om mij heen.
Maar hij was er echt voor mij.
Ik kon soms janken en dan vertelde ik hem ook hoe BLIJ ik was met hem dat hij weer in mijn leven kwam.
Hij kwam zelfs elke dag naar mijn huis.
We pakten vaak een romantisch of grappig filmpje en keken dat gezellig met zijn 2e op de bank.
Hij is zelfs mee geweest op vakantie.
Hij was net kind aan huis.
Ik was nog nooit zo gelukkig geweest, ruzies hadden we zelden.
We hadden altijd lol.
En we waren helemaal gek op elkaar.
Dat kon je ook aan hem zien.
We waren niet van elkaar af te slaan.
En ik dacht er geen moment aan dat hij en ik ooit uit elkaar zouden gaan.
Ik wist van binnen dat dat karakter van hem en zijn persoonlijkheid wel moest veranderen.
Want van buiten was hij heel anders dan van binnen.
Ik wist dat hij vast nog een flirt was.
Maar dat maakte mij allemaal niet uit..
Ik dacht ; wat niet weet wat nie deert.
Maar om een ding was ik zeker..
Wij twee hielden ECHT van elkaar.
Als ik een vriendje had.. dacht ik altijd wel aan andere jonges etc.
Keek ernaar.
Maar bij hem... ik kwam niets tekort.
Hij zag er misschien niet zo macho uit.
Maar hij was een schat als hij voor mij was.
Maar die vriendin van mij had vroeger een ander vriendin...
En die bleek dus verre familie van hem te zijn.
Zij ginghaar ook tegen mij opstoken.
Dus mochten we elkaar ookniet.
Tot we elkaar tegen kwamen en elkaar gewoon spraken..
En we waren ineens goeie vrienden.
Hij had pas contact met zijn nichtje.
Tot.....
Ze het aan HAAR had verteld in een blije mood dat ze ons hand in hand tegenkwam.
Ik had hem wel al gewaarschuwd , dat hij maar tegn niemand moest zeggen over ons.
Zodat we niet weer uitelkaar zouden gaan door haar.
Ik wist ook als "Zij" het te weten zou komen dat ze dan verschrikkelijk jaloers zou zijn.
En ja hoor.
T was al een jaar verder. ik was al 19.
En ze kwam er idd achter.
Ze begon UIT het niets mij te smsen en te bellen.
Waarop ik kortaf reageerde.
En toen ze wist dat ik met hem ging begon ze mij uit te schelden en mij voor een hoer uit te maken.
Endat ik zielig ben omdat ik weer met hem ging.
Vanaf dat moment leek het al of ze ons weer voor de 2e keer uitelkaar zou drijven.

En ja hoor
Ik en HIJ spraken vaker...dat we dit niet voor de 2e keer zouden laten
gebeuren.
Maar als erwat moet gebeuren... gebeurd het toch op wat voor manier dan ook!
Hij moest een keer als timmerman in haar straat gaan .. op een warme zomerse dag.
Ik wist dat.
Maar hij zei ook dat hij ze zou negeren.
Tja deed hij ook.
Totdat mevrouwtje hem zag en naar hem toeliep om een babbeltje te maken.
En vroeg hem om wat bij haar thuis tekomen drinken omdat het zo warm was.
Hij is gegaan.
En hebben daar gepraat.
Wat er verder is gebeurd mag god weten.
Ik belde hem op en hij klonk dat moment een beetje raar. En wou snel
ophangen en zei dat zijn baas eraan kwam.
Ik kreeg dat zelfde dag een smsje van HAAR zusje.
Dat hij met dr is geweest (met het zusje)
"ZIJ" had toen al een vriend.
Maar vroeg "HEM" toch om haar daar te brengen.
Zo vertelde ze mij dat.
Maar goed
Hij kwam bij mij thuis en ik vertelde hem van het smsje.
En hij deed of hij niet wist waar ik het over had en hij schoot ook in de
verdediging.
Dus ik smsde terug dat ze moesten ophouden met hun onzin omdat ik er niets vanaf wou weten.
Maar mijn vriendin zelf.
Bleef mij maar berichten sturen en dat ik een goeie jongen moet zoeken.

Neptranen
Dus ik bel haar op en verteld mij een hele verhaal. Dat hij op de bank lag met haar etc.
En in bed film aan het kijken waren.
En daar wist ik niets van af.
En als klap op de vuurpijl hadden ze ook nog eens gezoend.
Ik werd laaiend.
En luisterde natuurlijk naar haar.
de dag erna belde hij mij op.
En hoorde mij huilen, hij is direct naar mij toegekomen en ik was helemaal over de rooien en liet hem niet uitpraten.
Ik dreigde hem dat ik hem in elkaar zou laten slaan en hoe hij dat kon doen met een klein meisje.
Hij huilde zelf ook maar ik was ontroostbaar en te boos om zijn verhaal nog aan te horen.
Ik heb het nummer van zijn ex-vriendin gevraagd en dreigde haar te bellen en haar alles te vertellen dat hij met mij was ,daar schrok hij van.
Toen ik om zijn telefoon vroeg was zijn inbox met smsjes leeg.
Mij vertrouwen in hem was gebroken en geloofde geen enkel woord van hem.
Hij bleef keer op keer herhalen dat hij spijt had.
Maar ik was te boos om dat te accepteren.
In zijn ogen zag ik dat hij geschrokkenwas en ik schreeuwde dat zijn tranen nep waren en dat hij niet zielig moest doen.
Hij is geschrokken weggegaan... en smeekte nog een aantal dagen en keren om hem terug te nemen.
Die kans heb ik hemniet gegeven.
En was die kans er kwam "ZIJ" er alsmaar tussen om te stoken.
Ik was radeloos en zij maakte mij er gek mee.
Dat ik niet meer wist wat ik moest doen.
Hij werd er gek van dat ik niet naar hem wou luisteren.
Ik heb hem toch de schuld gegevenomdat ik vond dat HIJ mijn vriend was.
Ik was radeloos en het wasniet meer te redden.
IK stond op het punt om zijn levente verpesten.
Hij had het ook net uitgemaakt met zijn ex-vriendin voor mij met een smoes.
Daarna wou hijlangs haar gaan om even te luchten
Daar kwam ik dus achter.
Ik werd gek van verdriet en woede dat ik alles wou doen om zijn leven te verpesten.
Nadat ik pas een beetje had nagedacht wou ik er met hem over praten.
Toen was het dus al telaat.
Hij was behalve bang door de dreigingen afgeknapt.
En wou ons relatie oook niet meer voortzetten.
Dat was de druppel en heb toen zijn ex vriendin alles verteld.
Die reageerde geschrokken en is toen op hem af gegaan.
Mijn wereld storte in en ik zou het niet erbij laten.
Ik dreigde ook naar zijn huis te gaan als hij niet de volgende dag bij mij zou zijn.
Hij had niet verwacht dat ik dat zou doen.
Ik naar zijn huis toegegaan. Hij was er niet.
Alles thuis verteld.
Zijn moeder liet mij ook nog zijn kamer zien.. waar al mijn spullen nog lagen.
Voor even voelde ik mij opgelucht.
Het leek eventjes of het hoofdstuk afgesloten was.
Daar bleef het niet bij.
Ik probeerde 1 of ander smoes te verzinnen om hem te zien.
Ik moest hem terug.
Maar hij wou het maar niet.
Kennelijk zat hij met zo`n woede dat ik hem geen kans had gegeven.
Dat hij mij dat ookniet meer wou geven.
Toen ik wegging.
Leek het allemaal oneindig.
Ik sprak hem een hele tijd niet meer.

Dreigmails
Ik bleef hem savonds bellen zodat ik alleen maar even zijn stem kon horen.
Ik huilde letterlijk elke avond.
Wat miste ik hem.
Een maand of 2 na al het gebeuren heb ik met zijn nichtje afgesproken.
Waarna ze hem even belden.
En hoorde een meisjesstem.
Het bleek zijn nieuwe vriendin te zijn.
Na 2 maanden en al een nieuw vriendin.
Ik belde hem op en loog over waar hij was en wat hij deed.
Vervolgens vroeg hij of ik met zijn nichtje was. Nee zei ik.
Ik vroeg waar hij was ..Ik wou hem van zijn leven beroven.
Zo gek werd ik ervan.
Ik heb het maar zogelaten.
Hij kreeg dreigmails.
Niet van mij.
Hij begon ruzie met jan en alleman te krijgen
En voelde zich niet veillig in zijneigen omgeving.
Tot op een dagje.. zijn nichtje met "HAAR" sprak
En bleek dat ze gewoon ging stoken.
Toen zag hij het in.
En was het telaat voor ons beide.
Hij vertelde mij niet waarom.
Maar kreeg dus te horen dat hij echt al met iemand andersging.
Hij is bij dat meisje ingetrokken.
En binnen een maand raakte ze zwanger van hem.
Ik was nog bezig het te verwerken of kreeg al te horen dat hij al samenwoonde.
Terwijl een klein twee maanden terug alles nog vers was.
Mijn hart was gebroken.
Ik moest het gewoon los laten.
Hij was nog maar een jongen van 19 en maakte een kind met een vrouw van 28 die ook al een kind had.
En ze waren net een maand samen.
Ik voelde mij zo dom,boos en verdrietig tegelijk.
Ik zat vol met vragen die ik misschien nooit beantwoord zal krijgen.
Nu is het bijna 2 jaar later.
Hij is verder .
Ik niet.
Mijn vriendin ben ik toenhelemaal mee gekapt.
Het werdmij allemaal teveel en besloot eens lekker op vakantie te gaan.

Zeker een half jaar later belde mijn vriendin mij huilend op.
En besefte dat zij mij fout had gedaan en dat zealles terug kreeg.
Ze heeft haar fouten toegegeven en ik heb het haar vergeven.
Ik ben op vakantie gegaan.
En voelde me helemaal ontspannen.
Ik heb daar genoten ik kwam terug .
En het werd koninginnnedag.
En ja hoor....
Ik was net terug
En kom ik hem gewoon tegen.
Hij bleef mij voor een moment aanstaren, waarna ik boos wegkeek.
Ik zag zijn vriendin ook.
En hij bleef mij maar aanstaren.
Net dat ik hem los had gelaten kwam ik hem weer tegen.
Het leek net of ik gevangen zat in mijn eigen verdriet.
Ik kon geen jongen meer zien.
En als ik iemand tegen kwam vergeleek ik die meteen met hem.
Niemand was beter.
En ik voelde mij heel onzeker.
Nooit heb ik iemand mijn hart gegeven.
Ik spreek hem helemaal niet meer.
En die vriendin evenmin.
Zo nu endan spreek ik haar af en toe maar het is verweg van onze
vriendschap.
Hij heeft al een kindje en is bijna alweer een jaartje oud.
Ik ben nog steeds in mijn verwerkingsfase en ben benieuwd of ik er ooit uitkom.
Ik zal altijd met de vraag zitten...wat als?
Wat als ik hem WEL de kans had gegeven om hem te laten uitpraten.
Wat als ik en hij wel nog bij elkaar waren.
Wat als ik niet naar haar had geluisterd.
IK heb hem geen kans gegeven..
Mijn kans is er ook niet.
Ik probeer er elke dag aan te werken om het los te laten.

Marijke Timmermans, Utrecht





Brief 180311
Ik ben een jonge man van 19 jaar


Ik leerde mijn vriendin kennen toen ik nog zeer jong was ( 15 jaar ) en zij was 13 jaar. We leerden elkaar kennen via school, we kwamen in contact via msn en daarna gsm. Op een zomeravond hebben we samen een film bekeken, toen heb ik haar voor het eerst gekust Ik was direct verliefd op haar blauwe ogen en haar mooie volle lippen. Ze maakte het uit met haar ex vriendje voor mij. We beleefden een zalige zomer en groeiden steeds meer naar elkaar toe, ze was voor mij de eerste grote liefde. We hadden 3 jaar een goede relatie met ups en downs tot ik in Brugge ging studeren en zij op internaat. We zagen elkaar veel minder, leerden andere mensen kennen. We gingen vaak apart uit en deden niet veel meer samen. Ik bleef haar lief hebben maar alles werd een gewoonte. Mijn vriendin begon te genieten van haar jeugd met vriendinnen en ging zich ook meer bezig houden met school, Het leek alsof ze veranderd was. Hierdoor werd ik soms wantrouwig en ging soms twijfelen aan haar gevoelens voor mij. Ik wou haar “wakker schudden” dat ik er nog was en dat het zo niet verder kon. Maar in plaats van het wakker schudden werkte dit andersom. Ze begon te beseffen dat alles een gewoonte werd en wou zelf niet veel energie meer in de relatie steken. De dag nadien zette ze een punt achter de relatie, het was al de 3de keer in 4 jaar tijd dat ze twijfelde of haar gevoelens wel echt waren. Het is moeilijk om afstand te nemen van haar omdat ik nog altijd om haar geef, wat logisch is. In de eerste weken was ik wanhopig en belde haar, probeerde haar tegen het lijf te lopen, we kusten zelf nog op een avond. Ik weet dat ik haar moet en zal loslaten ander ga ik hier zelf aan kapot. Ik heb in niets geen zin meer, ik laat vaak mijn oren hangen op school en op momenten dat ik alleen ben. Toch heb ik veel steun van familie en vrienden die het beste voor hebben met me. Ik probeer afleiding te zoeken in sport en muziek. Ik lees boeken zoals “Liefdesverdriet” van Roel van Duijn die helpen bij het verwerken ervan.
Ik moet door met het leven, van mezelf beginnen houden en openstellen voor nieuwe avonturen, vrienden, liefde.

André Verhofstadt